|
Verslag van de Spooktocht 2.0
Verslag van de Spooktocht 2.0
Dus vrijdagavond 29 oktober, het weekend van Halloween, was het tijd voor de herkansing! Hier een verslag van de avond, de tocht zelf en de belevenissen van zowel de vrijwilligers als de slachtoffers/bikkels die de tocht hebben doorstaan! De groepjes kinderen verzamelden eerst in de Brink. Daar werden ze ontvangen door Frouke Zuidema, met drinken en wat lekkers. De Tempel was helemaal in de Halloweenstijl versierd. Niemand wist precies wat er zou gebeuren, hoe eng het zou worden, of waar de spooktocht precies was. En dat zou ook op een verrassende manier onthuld worden! Denk je veilig met een groepje kleintjes mee te lopen, geven al die spoken juist jou de volle laag! Anneke Wijnker “We werden geblinddoekt en toen in een auto meegenomen! We wisten niet door wie, want diegene zei niets. In de auto stond wel enge muziek aan! Dat was eigenlijk meteen al één van de spannendste dingen van de avond!” Vanuit de auto werden de groepjes, nog steeds geblinddoekt, naar een lint geleid. (Hoewel sommige kinderen het niet konden laten onder hun blinddoek door te kijken). Het lint ging ook om een boom heen, laag naar de grond en aan het einde was een verrassende zigzag. Eindelijk mochten de blinddoeken af! Daar stond de verteller, Erik Hage. Hij vertelde dat als je na zonsondergang het Waarderhout in gaat, de kans groot is dat je er niet meer uitkomt. Het bos zit dan ook vol met allemaal spoken van mensen die eigenwijs waren, en nu voor altijd moeten ronddolen in het bos. Dat is natuurlijk een spannend begin! Het was gisteren leuk! 👍Goede spooktocht! Wout, 13 jaar In het bos kwamen ze al snel het eerste spook tegen: “Ik was een dame die de groepjes een stukje van het pad af lokte. Dat ging bij sommige groepjes makkelijker dan bij andere. Wellicht had het iets te maken met het feit dat mijn zwarte haar voor mijn ogen hing, ik mijn hoofd naar beneden hield, en niets zei? Of wellicht verried de spannende muziek dat het niet helemaal pluis was? Midden in het bos stond een tafeltje vol met kaarsen en gedekt met allemaal vieze dingen, zoals vissenkoppen, levende maden en drie bakjes met een laken er overheen. Zonder iets te zeggen (wat al spannend genoeg is) pakte ik één voor één de handen van de deelnemers en stopte ze in de bakjes! Super eng, glibberig, nat, koud! Hun fantasie ging met ze aan de haal! Waren het wormen? Ogen? Alleen ik wist dat het maar natte dropveters en gepelde perziken waren! Als ze allemaal waren geweest kregen ze een hint voor het vervolg van de tocht en leidde ik ze weer terug naar het pad. Maar ik kon het natuurlijk niet laten om nog een laatste keer om te draaien, op ze af te springen of achter ze aan te rennen! Dan is de toon van de tocht tenminste goed gezet!” – Esther Stapel Was super leuk! Dat voelen vond ik super vies, dat was rotte vis ofzo. Ik vond de dwaalgeesten het engst, want die draaiden ineens om. Ook de man met de bijl en het masker was eng! Jessey, 13 jaar Via een smal pad kwamen ze bij de Terrortunnel; een donkere tunnel waar je doorheen moest kruipen. Er stonden allemaal harde, enge geluiden aan, van gegil tot brullende monsters en fluisterende stemmen. Halverwege werd er nog eens flink aan de tunnel geschud! “Wat ik het leukste vond was de drie meiden die al gillend en krijsend door de tunnel gingen.”- Erik Haaijema Het smalle, donkere pad ging door. Maar, er was licht aan het eind van de tunnel! Twee kleine lichtpuntjes schenen het pad in. Zou daar iemand zitten? Half verblind kwamen de groepjes het bos uit, waar een eng figuur met een groen trollenmasker ze stond op te wachten. “Als de groepjes bijna langs mij waren, krijste ik ineens. Het leukste was het groepje meiden. Zij schrokken het hardst!” – Diederik Smit De tocht vervolgde zich over een modderig pad. Midden op het pad stond een spiegel, met daarop geschreven: Welkom op het veld waar ik huil en ween, Waar ik mijn dode vrouw zocht
Vraag aan mij waar moet ik heen, En vervolg in die richting je tocht Voorbij de spiegel stond midden op een open veld een lange gedaante in het zwart. Hij was wel drie meter hoog! Aan zijn voeten stond een boek. Wie dapper genoeg was om de gedaante te benaderen, kon bij kaarslicht lezen: Heeft jullie laatste uur geslagen? En moeten jullie net als ik eeuwig jagen
Of is dit niet jullie laatste uur? Je vindt het antwoord bij het vuur Ook respect voor Alexander trouwens, hahaha! Die twee uur lang op een stoel moest staan! Elise, 15 jaar De drie meter hoge jager, oftewel, Alexander Obbink met een masker op een kinderstoel met een lange zwarte jurk, wees zwijgzaam naar de fakkel aan de overkant van het veld. Bij de fakkel stond ook een boek, met het laatste stuk van dit spookverhaal: Zijn geweer heeft mijn in mijn hart geraakt, Waardoor hij een eind aan zijn leven maakt,
Op dit jachtveld moeten wij samen dwalen, Bij mij moet je de weg halen, Je vindt mij voorbij de wilde jachthonden, Aan het eind van de eeuwige jachtgronden Red jezelf en raak mij aan, Als je me wakker maakt zal ik je voorgaan De hint was duidelijk, want een stukje verderop hoorde je duidelijk wilde jachthonden grommen en blaffen. Daar moesten de groepjes naar toe en dat was een mooie gelegenheid om ze weer te laten schrikken: “Ik was de “Jachthoorn” op het veld van de jammerende jager. Nadat de groepen langs de meterslange jager waren geweest en via de dolende jachthonden naar het lijk van de jagersvrouw moesten, mocht ik ze nog de stuipen op het lijf jagen met de gastoeter. Ik lag ik mijn zwarte outfit in de bosjes, niemand die het zag of verwachtte. De groepjes klaagden op dat moment namelijk bijna stuk voor stuk over het modderige gras wat ze over moesten, of overlegden over de aanwijzingen die ze bij de fakkel hadden gelezen .... vervolgens gaf ik ze de volle laag. De reacties verschilden; van gevloek tot gekrijs tot zenuwachtig gelach, maar volgens mij schrokken ze allemaal oprecht, in meer of mindere mate. Het was in ieder geval erg leuk om te doen, haha. Volgend jaar graag weer!!” - Maartje Robijn Net van de schrik bekomen lag het volgende spook al op ze te wachten: “Ik lag als de overleden jagers vrouw op een wit kleed. De deelnemers hadden instructie gekregen mij wakker te maken, waarna ik ze de weg zou wijzen. De groepjes vonden het spannend om mij wakker te maken, en schrokken soms flink als ik ineens gillend overeind kwam. Ik probeerde ook nog een arm of een been te pakken te krijgen voor een extra griezelig effect!”- Lisa Klercq De geest van de jagersvrouw wees ze vervolgens de weg naar “het Diepe pad van de Dood”. Dit was een heel lang, smal paadje, waar je achter elkaar moet lopen. Niemand durft natuurlijk voorop, maar je wilt ook niet achteraan! Halverwege het pad stond weer een donkere gedaante. Het was Huub Wolzak, maar dan onherkenbaar. Hij had een eng masker op en een bijl in zijn hand. Omdat het pad zo smal was, moest je heel vlak langs hem lopen. Super eng! Wat gaat hij doen? Laat hij ons schrikken? Het spook liep nog een stuk achter de groep aan, totdat ze bij een open plek kwamen, waar twee enge figuren zich schuil hielden: “Wij waren twee zombies. Het was leuk om naar mate de avond vorderde steeds iets enger te worden. Bij de eerste groepen, de wat jongere deelnemers, liepen we op het smalle pad en moesten ze langs ons lopen. Bij de middelste groep liepen we naar ze toe en achter ze aan. En bij de laatste groepen, sprong één van ons uit de bosjes, grepen we ze bij hun armen en renden we achter ze aan. Super leuk, dat we zelfs de wat oudere jongens aan het schreeuwen hebben gekregen!” – Eva Klercq en Nick ten Brinke Ik vond het heel leuk! Goed gemaakt, hoor. De kettingzaag vond ik het engst, maar alles was leuk. Degene die op de grond lag en die je wakker moest schudden, de zombies en de tunnel waar je doorheen moest kruipen moeten er een volgende keer zeker weer in! Ik vond dat sommigen ons wel iets heftiger konden laten schrikken, maar het was zeker niet saai. Femke, 15 jaar Via nog een donkere tunnel (een bouwzeil over een brug gespannen) vervolgde de spooktocht door een donker stuk bos. Veel hoge bomen, kaarsjes, schaduwen en twee dwalende geesten. Karen Stapel en Linda Wolzak liepen met witte gewaden en lange donkere haren door het bos. Bij de jongste groepjes bleven ze nog op afstand, maar naar mate de deelnemers ouder werden, werden de dwaalgeesten enger en enger! Gillen, achterna rennen, belagen! De meiden trokken alles uit de kast om de deelnemers angst aan te jagen! En met succes! Het leukste was het wegrennen van de clown en de kettingzaag! De clown rende echt voor een deel achter je aan! 🤡 Mitchel, 16 jaar Toen de dwaalgeesten het eindelijk opgaven leek het eind van het bos in zicht! Je kon al zien dat het lichter werd aan de rand van het bos. Maar nog een laatste keer werden ze belaagd. Een horrorclown sprong achter een boom vandaan! “Het is zo’n donker paadje, waarbij de groepjes echt opzoek waren naar het pad. Dus ze schrokken lekker als je dan ineens tevoorschijn komt. De sfeer was vooral erg positief en gezellig. En de meesten reageerden ook enthousiast. Het was een geslaagde avond!” - Els de Groot Eindelijk waren ze weer op het hoofdpad. Aan de overkant van het pad stond een kist, met een rebus. Je moest de rebus oplossen om te weten welke kant je op moest. Maar je wilt eigenlijk niet stilstaan, want dan kan iemand je zomaar laten schrikken! Achter de kist zat Sietse Klercq, onder een zwart laken. Door het tegenlicht vanuit de kist was hij onzichtbaar en zo kon hij vanuit het niets opspringen! Wanneer je de rebus oploste, kreeg je de vraag: Wie hangt er aan de galg? Roderick of Diederik? Als de groepjes goed hadden opgelet hadden ze vlak voor de uitgang van het bos een pop zien hangen, met een naambordje om zijn nek: Diederik! Zo wisten ze dat ze linksaf het brede pad moesten aflopen, waar nog een derde dwaalgeest rondwaarde: “Ik was een dwaalgeest en liep met wit gewaad en een olielampje over een pad te dwalen. Bij de jongere kinderen liep ik wat heen en weer. De oudere kinderen liep ik achterna. Het was leuk om dit met elkaar te doen. Misschien vond ik het soms nog wel spannender dan sommige kinderen!”- Hesselina Gelling De spooktocht was erg leuk, spannend en gezellig met leeftijdsgenoten. Het was in het bos met donkere paadjes, schrikwekkende geesten en personen die in het wit gekleed met een lampje achter je aan liepen, brrrr! 😱 Gelukkig was het niet te eng, doordat je je eigen niveau mocht kiezen. Kaja, 12 jaar Inmiddels waren de groepjes al ruim een half uur onderweg door het spannende bos. Maar het Waarderhout was nog niet klaar met ze! En een duister personage langs de route zou ze dit duidelijk maken! Onder een boom, gehuld in een cape en omringd door kaarslicht zat Marcel Molenaar. Bij deze waarzegger kregen de groepjes een kijkje in de nabije toekomst: het laatste stuk van de spooktocht! Hij waarschuwde ze dat ze hierna “het Bos van de Verdwijnende Kinderen” zouden betreden en dat ze vooral moesten oppassen voor klopgeesten! Daarna wees hij ze een klein, donker paadje in. Zo donker, als je niet wist waar het zat, zou je er op klaarlichte dag nog voorbij lopen! In dat bos stond een grote, verlichte boog, waar de groepjes onderdoor moesten lopen. Het leek wel een scène uit een horrorfilm. Aan de boog hingen hoofden en ledematen van poppen! Dat belooft niet veel goeds! Aan het eind van het bos was een loopbrug met kaarsjes. Als je dat ziet, begint de adrenaline alweer te stromen, want dan weet je dat er iemand zit... “Het bos met de verloren kinderen en het stuk erna was een beetje mijn terrein. Deze ca 100 meter was meer een pad waar een bepaalde sfeer werd gecreëerd. Een met kaarsjes verlichte brug, her en der poppen mooi uitgelicht en ‘stemmige’ muziek op de achtergrond. Ik heb wel bij elke groep een grote tak op het pad gegooid net nadat ze waren gepasseerd. Een aantal schrok, anderen hadden het te druk met kletsen en er zijn altijd een paar nuchtere gasten die constateren dat er een tak wordt gegooid. Al met al erg leuk om te doen en te helpen bij de voorbereidingen met zoveel vrijwilligers.”- Harro Gelling En dan loop je zo het bos uit. “We zijn er”, moeten de groepjes gedacht hebben! Ze kwamen aan bij het brede hoofdpad, vlak bij de parkeerplaats. Maar er stond nog een klein kistje met wat lichtjes… Super eng! Vooral het einde met Giel met de kettingzaag! Ruben, 12 jaar “Bij mijn post moesten de kinderen een puzzel oplossen waarbij ik ze onverwachts belaagde met een kettingzaag. In het begin stond deze nog uit maar naarmate de deelnemers ouder werden zette ik hem ook aan. Het geluid was hard en klonk door het hele bos. Het meeste leuke was dat de kinderen hard gillend weg renden en weg bleven rennen toen ik achter ze aankwam. Ik vond het een fantastisch leuke avond!”- Giel Bleeker En dan zat de tocht er toch eindelijk echt op! Bij de parkeerplaats stond een lampje en een bak met snoepjes voor het wachten op vervoer terug naar de Brink: “Mijn rol was die van chauffeur om alle kinderen na afloop weer bij de Brink af te leveren. Dat lijkt misschien wat saai in vergelijking met alle heftige rollen in het bos. Maar... ik kreeg wel de eerste reacties van de deelnemers te horen. En die waren ontzettend leuk. Iedereen had genoten! Het was spannend, soms echt eng en het is de crew gelukt van jong tot ouder te verrassen en te laten schrikken. Een topprestatie die de deelnemers graag herhaald zien!” – Lieneke van Hoven Ik vond het niet super eng. Ik liep steeds vooruit! Eigenlijk jammer dat wij niet achtervolgd werden! Maher, 9 jaar Was echt heel leuk! Dat voelen, de tunnel, Marcel en Giel vond ik het leukste! Elise, 15 jaar Was erg leukkkkk!! Zefanja, 16 jaar "Complimenten voor al het werk dat is verzet! Zowel vooraf, tijdens, als na afloop moeten jullie vele uren hebben besteed! Ik liep mee met mijn kleinzoon Kane, en Lizz en Maher. Lizz (8) was de jongste deelnemer en was blij dat ze de lichten van huizen weer zag. Ze wilde na een half uur toch wel graag het bos uit. Maar ze heeft zich dapper gedragen. Kane was duidelijk: Alles was leuk, volgend jaar wil hij weer mee. Hij wilde bij ons in bed slapen (bleef logeren) omdat hij bang was voor nachtmerries. Gelukkig hadden we een dromenvanger die we bij zijn logeerbed konden ophangen. Dat heeft prima gewerkt." - Hans Kiesewetter  V.l.n.r.: Pop Diederik aan de galg, de zombies, één van de dwaalgeesten, de boog met ledematen, een verlicht popje in het bos van de verdwijnende kinderen, de metershoge jammerende jager. 24 vrijwilligers + 28 deelnemers = 52 mensen met een succesvolle avond om op terug te kijken! Wie wordt hier nu niet enthousiast van?! Mail naar jeugdwerkpknhhw@gmail.com | ||
| terug | ||
26-04-2024
om
10:30 